Umów wizytę teraz - do lekarza specjalizującego się w leczeniu wieloukładowego zespołu zapalnego u dzieci po przechorowaniu COVID-19

lek.med. Łucja Jędrzejowska - spec. pediatra

Wybierz specjalistę

 

Najczęściej chorują dzieci w wieku szkolnym, mediana wieku to około 9 lat.

Częstość występowania jest na razie trudna do oszacowania. Na podstawie danych amerykańskich można wnioskować, że PIMS rozwija się u ok. 1-/1000 dzieci zakażonych SARS-CoV-2. Większość dotychczasowych przypadków dotyczyła dzieci i nastolatków bez chorób współistniejących.

Choroba przypomina infekcję, nie jest jednak zakaźna. Sam PIMS-TS nie jest zakaźny, ale poprzedzający go COVID-19 już tak. Do czasu więc wykluczenia aktywnego zakażenia SARS COV-2- należy stosować środki ostrożności jak w przypadku pacjenta zakażonego.

Jak sama nazwa wskazuje jest to choroba wieloukładowa, a więc mogą towarzyszyć jej objawy ze strony różnych narządów. Chorzy najczęściej mają wysoką gorączkę, utrzymującą się przez kilka dni. Dzieci z PIMS są słabe, cały czas źle się czują, mają szereg dolegliwości bólowych. Bolą je mięśnie, często są to mięśnie szyi. Czasem bóle brzucha mogące sugerować ostrą chorobę chirurgiczną w obrębie brzucha.

Objawy

Poniżej lista objawów, które mogą wystąpić. Należy jednak pamiętać, że objawy mogą pojawiać się stopniowo w kolejnych dniach choroby, nie muszą też być wszystkie obecne. Przebieg choroby może być różnorodny – od łagodnego do ciężkiego.

• Wysoka gorączka, czyli >38,5 st C (najczęściej dość wysoka), trwająca co najmniej 3 dni
• ból brzucha (czasem bardzo silny)
• biegunka
• wymioty
• wysypka – może się pojawić w różnych okolicach ciała i może różnie wyglądać
• zapalenie spojówek (białka oczu stają się przekrwione, bez wydzieliny)
• czerwone, spierzchnięte usta
• zmiany na języku – kolor staje się żywoczerwony, a na jego powierzchni pojawiają się drobne krostki (“język truskawkowy”)
• obrzęk dłoni i stóp
• znaczne osłabienie
• Powiększenie węzłów chłonnych
• ból głowy
• ból karku
• ból gardła.
• Objawy ze strony nerek - bezmocz czy skąpomocz,
• Szczególni groźne są objawy ze strony układu krążenia - spadek ciśnienia krwi, spadek siły skurczowej mięśnia sercowego, zapalenie mięśnia sercowego.
• Objawy ze strony układu oddechowego – kaszel, duszność, ból w klatce piersiowej
• Objawy neurologiczne – apatia, nadmierna senność lub rozdrażnienie, niechęć do jedzenia, silny ból głowy, nietypowe zachowanie dziecka.
• Charakterystyczne są też wyniki badań laboratoryjnych: wysokie wskaźniki stanu zapalnego, obniżenie stężenia limfocytów w morfologii, zaburzenia jonów i białek, a także wysokie stężenie markerów uszkodzenia serca.

Nie ma niestety jednoznacznego testu, który mógłby potwierdzić lub wykluczyć PIMS.

W rozpoznaniu bierze się pod uwagę powyższe obawy kliniczne oraz należy uwzględnić powiązanie z COVID-19, czyli stwierdzenie dodatniego wyniku potwierdzającego aktualne lub przebyte zakażenie SARS-CoV-2 lub udokumentowanie istotnej ekspozycji na COVID-19 w okresie minionych 4-8 tygodni. Dodatkowo ważne jest również wykluczenie innych przyczyn.

O ile COVID-19 o łagodnym przebiegu może być leczony w domu pod opieką lekarza, o tyle każde dziecko, u które istnieje podejrzenie PIMS-TS, powinno być kierowane do szpitala. Jest to spowodowane tym, że stan zdrowia dziecka może się gwałtownie pogorszyć (najczęściej dzieje się to około 5-6 doby) oraz mogą pojawić się groźne powikłania (np. tętniaki naczyń wieńcowych serca), zarówno na początku choroby, jak i po kilku tygodniach.

Wczesne rozpoznanie choroby i szybki rozpoczęcie leczenia zazwyczaj szybko poprawia stan zdrowia dziecka, zmniejsza także ryzyko powikłań.

Chorobę leczy się specjalistycznymi lekami podawanymi w szpitalu: immunoglobulinami, glikokortykosteroidami dożylnymi, lekami biologicznymi, przeciwpłytkowymi oraz wieloma lekami objawowymi w zależności od dolegliwości współistniejących. Chorzy nawet po opanowaniu objawów, poprawie stanu zdrowia i wypisie ze szpitala, wymagają okresowej kontroli specjalistycznej.

Umów wizytę teraz - do lekarza zajmującego się leczeniem kamicy układu moczowego w naszym szpitalu

lek. med. Witold Smoleński - spec. urolog

Wybierz specjalistę

lek.med. Tomasz Dymowski - urolog

Wybierz specjalistę

 

Objawy kamicy nerkowej

Podstawowym i najbardziej uciążliwym objawem tego schorzenia jest ból - tzw. kolka nerkowa. Charakterystyczne dla niego są: występowanie w obrębie lędźwiowego odcinka kręgosłupa, promieniowanie do wewnętrznej powierzchni ud oraz do narządów płciowych. W przebiegu kolki nerkowej mogą wystąpić także wymioty oraz nudności. Dolegliwości bólowe spowodowane są podrażnieniem ścian narządów układu moczowego (zazwyczaj moczowodów) przez przemieszczające się przez nie złogi. Gdy kamieniom nerkowym towarzyszy zakażenie układu moczowego (ZUM) wystąpieniu kolki mogą towarzyszyć dreszcze oraz gorączka. Ból może ustąpić samoistnie. Dzieje się to kiedy złóg ulegnie ,,przesunięciu” do pęcherza moczowego, a stąd zostanie wydalony wraz z moczem.

Rozpoznanie kamicy nerkowej

Objawy opisane wyżej są charakterystyczne dla tej dolegliwości, stąd sam wywiad przeprowadzony przez lekarza pozwala na postawienie wstępnej diagnozy pod kątem kamicy nerkowej. Dodatni objaw Goldflama (wywołanie silnego bólu na skutek lekkiego uderzenia w okolicę lędźwiową pacjenta) podczas badania także przemawia za omawianym rozpoznaniem. W celu postawienia rozpoznania wykonuje się także:

- ogólne badanie moczu - zazwyczaj występuje krwinkomocz lub krwiomocz. W przypadku występowania zakażenia układu moczowego możliwe są także bakteriomocz (obecność bakterii w moczu) oraz leukocyturia (obecność leukocytów w moczu)

- badanie krwi - zazwyczaj leukocytoza (zwiększenie ilości leukocytów we krwi). W przypadku współwystępowania ZUM podwyższone CRP oraz OB.

W celu uwidocznienia złogów w obrębie układu moczowego wykonuje się także badania obrazowe. Najbardziej powszechnymi metodami używanymi w tym celu są: RTG przeglądowe jamy brzusznej oraz USG. W przypadku wątpliwości diagnostyka może zostać rozszerzona o tomografię komputerową. Kamica nerkowa może zostać także rozpoznana przez przypadek, przy okazji badania chorego pod kątem innej dolegliwości, np. podczas USG jamy brzusznej.

Przyczyny kamicy nerkowej

Na podstawie składu złogów w układzie moczowym możemy określić przyczyny ich tworzenia. Są to najczęściej:

- choroby o podłożu endokrynologicznym: nadczynność przytarczyc, , przewlekłe choroby układu pokarmowego, niektóre nowotwory czy choroby hematologiczne, np. chłoniaki.

- błędy dietetyczne: nawykowe przyjmowanie witaminy C, dieta bogatoszczawianowa, dieta ubogowapniowa,

- nawracające zakażenia układu moczowego - dotyczy tworzenia złogów struwitowych.

Powikłania kamicy nerkowej

Najczęstszym następstwem nieleczonej kamicy nerkowej są jej nawroty. Ryzyko ponownego wystąpienia w przypadku braku leczenia wzrasta o kilkanaście procent z każdym kolejnym rokiem. Innym, częstym skutkiem obecności złogów w układzie moczowym są nawracające zakażenia układu moczowego. W przypadku długotrwałego utrudnienia odpływu moczu spowodowanego kamieniami istnieje ryzyko wystąpienia wodonercza. Ze względu na tworzenie odlewowych złogów struwitowych w obrębie kielichów i miedniczek nerkowych, może dojść do uszkodzenia tkanki śródmiąższowej nerek. Z tego względu ten typ kamieni nerkowych jest szczególnie niebezpieczny.

Leczenie

W celu zniesienia bólu stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne, opioidowe oraz rozluźniających mięśniówkę gładką układu moczowego. W przypadku gdy: złóg ma średnicę >5mm, objawom towarzyszą nudności lub wymioty, a leczenie farmakologiczne nie przynosi rezultatów należy rozważyć inwazyjne leczenie kamicy nerkowej. W tym celu najczęściej przeprowadza się:

• ESWL (ang. extracorporeal shock wave lithotripsy)- litotrypsja pozaustrojowa. Polega ona na skruszeniu złogów przy pomocy fal elektromagnetycznych lub elektrohydraulicznych. Zabieg odbywa się w znieczuleniu.
• PCNL (ang. percutaneous nephrolithotomy) - Nefrolitotrypsja przezskórna. Celem tej metody jest także skruszenie złogu. Odbywa się to przy użyciu endoskopu, który przez starannie zlokalizowane nakłucie zostaje wprowadzony do układu moczowego
• URSL (ang. ureteroscopy and laser stone fragmentation) - Litotrypsja ureterorenoskopowa. Przy użyciu endoskopu (ureterorenoskopu) wprowadzonego przez cewkę moczową usuwa się złogi z moczowodów oraz układu kielichowo-miedniczkowego nerek.
• klasyczny zabieg chirurgiczny. W przypadku dużych kamieni może istnieć konieczność usunięcia nerki.

Bagatelizowanie objawów kamicy układu moczowego może doprowadzić do poważnych powikłań. Obecnie zabiegi chirurgiczne przeprowadzane podczas leczenia omawianej dolegliwości są bezpieczne i nie wymagają kilkudniowej hospitalizacji. Jeżeli pacjent obserwuje u siebie objawy omówione wcześniej, powinien skontaktować się z lekarzem w celu oceny stanu swojego zdrowia oraz ewentualnie wyboru metody leczenia.

Źródło:

• Ritter M, Krombach P, Michel MS. Percutaneus Stone Removal M. European Urology Supplements 2011; 10(5): 433-439.

Umów wizytę teraz - do lekarza zajmującego się leczeniem przerostu prostaty w naszym szpitalu

lek. med. Witold Smoleński - spec. urolog

Wybierz specjalistę

lek.med. Tomasz Dymowski - urolog

Wybierz specjalistę

 

Przyczyny, natura, objawy, powikłania

Obecnie nie znana jest przyczyna przerostu prostaty. Istnieje hipoteza, iż zmiany hormonalne odbywające się na przestrzeni lat mogą mieć istotny wkład w zwiększaniu objętości narządu. Objawy przerostu prostaty w większości przypadków nasilają się w czasie. Należą do nich:

1. Zaburzenia związane z oddawaniem moczu.

Otaczający cewkę moczową stercz, w wyniku swojego powiększenia, zaczyna ją uciskać, zwężając jej światło, co powoduje problemy z oddawaniem moczu: Może się to objawiać poprzez:

- osłabienie strumienia moczu,

- przerywanie strumienia moczu,

-uczucie zalegania moczu w pęcherzu moczowym.

1. Dolegliwości wynikające z podrażnienia pęcherza przez powiększony stercz:

Powiększony gruczoł krokowy ze względu na swoje bliskie położenie, podrażnia ściany pęcherza moczowego, czego wynikiem może być:

- częste oddawanie moczu,

- odczuwanie nagłej, pilnej potrzeby oddania moczu.

Symptomy te są bardzo uciążliwe dla chorego i znacznie obniżają komfort jego życia.

Powiększona prostata, która nie została poddana leczeniu może doprowadzić do poważnego powikłania - zatrzymania moczu. Polega ono na niemożności całkowitego opróżnienia pęcherza moczowego na skutek mechanicznej ,,przeszkody” uniemożliwiającej przepływ moczu przez narządy układu moczowego. W przypadku omawianej dolegliwości jest to powiększony gruczoł krokowy, który powoduje miejscowe zwężenie cewki moczowej. Wyróżniamy ostre (kiedy objawy występują nagle) oraz przewlekłe (kiedy mają one miejsce przez dłuższy okres czasu) zatrzymanie moczu, które może prowadzić do kolejnych, poważnych następstw:

- zakażenie układu moczowego

- nefropatia zaporowa (upośledzenie czynności nerek na skutek trudności w odpływie moczu z układu moczowego)

W jaki sposób lekarz stawia rozpoznanie przerostu stercza?

Pierwszą kwestią, która zwraca uwagę lekarza na ten problem są charakterystyczne, omówione wcześniej, zgłaszane przez pacjenta dolegliwości. W celu potwierdzenia swoich podejrzeń, co do rozpoznania lekarz wykonuje badania dodatkowe:

- Badanie per rectum - polega ono na badaniu palcem wielkości oraz konsystencji prostaty poprzez odbyt. Procedura ta także pozwala na ocenę końcowego odcinka przewodu pokarmowego u mężczyzn, co jest istotne w profilaktyce nowotworów tego narządu.

- Badanie moczu

- Badanie stężenia PSA

- Badanie USG gruczołu krokowego

Jak wygląda badanie USG?

Pacjenci bardzo często boją się tej metody diagnostyki, gdyż utożsamiają ją z transrektalnym (przezodbytniczym) USG prostaty. Jest to mylna interpretacja, gdyż obecnie standardowo badanie to wykonuje się podobnie jak badanie ultrasonograficznego jamy brzusznej. Ocenę prostaty dokonuje się na podstawie obrazu narządów miednicy. Podczas badania głowica aparatu jest przykładana w okolicę podbrzusza. Procedura ta trwa maksymalnie 20 minut.

Dodatkowo, cennych informacji może także dostarczyć:

- Cystoskopia - polega na wprowadzeniu wziernika poprzez cewkę moczową do pęcherza celem oceny tych struktur,

- Badanie urodynamiczne - pozwala na ocenę pęcherza moczowego pod kątem jego czynności.

Czynniki ryzyka

Do czynników, które predysponują do wystąpienia przerostu stercza należą: wiek, skłonności genetyczne, dieta. Choroby przewlekłe takie jak: cukrzyca, choroby układu krążenia także zwiększają ryzyko wystąpienia omawianego schorzenia.

Leczenie

Wybór metody leczenia uzależniony jest od nasilenia objawów oraz stanu zdrowia chorego. W przypadku, gdy choroba nie jest w zaawansowanym stadium i symptomy nie upośledzają komfortu życia pacjenta w znacznym stopniu, możliwe jest postępowanie zachowawcze. Składają się na nie zmiany stylu życia oraz leczenie farmakologiczne. Wskazanym jest unikanie substancji, które mogą podrażniać pęcherz (nikotyna, kofeina) oraz rozsądne ograniczenie spożycia płynów moczopędnych np. herbaty. W leczeniu przerostu prostaty wykorzystuje się leki, których celem jest rozluźnienie mięśni gładkich ściany pęcherza moczowego, co pozwoli na ułatwienie wypływu moczu. Inną grupą środków są preparaty zmniejszające wielkość stercza. W przypadku braku poprawy zaleca się leczenie chirurgiczne. Do najczęstszych technik operacyjnych należą:

• Przezcewkowe częściowe usunięcie stercza (TURP ang. transurethral resection of prostate). Polega na wprowadzeniu przez cewkę moczową specjalnej elektrody, której celem jest zniszczenie części tkanki stercza poprzez działanie impulsów prądu elektrycznego o wysokim napięciu (elektroporacja). Zabiegowi poddawane są tkanki wokół cewki, co zmniejsza jej ucisk i poprawia możliwość odpływu moczu.

Ta metoda jest uważana za skuteczną oraz bezpieczną przez co jest ona najczęściej stosowana.

• Przezcewkowe nacięcie prostaty. W przypadku nieznacznego powiększenia gruczołu krokowego możliwe jest nacięcie szyi pęcherza moczowego do okolicy torebki stercza. Zabieg ten (TUIP ang. transurethral incision of the prostate) zalecany jest mężczyzną młodszym.
• Usunięcie prostaty:

1. przy użyciu lasera, metodą przezcewkową
2. klasyczną metodą chirurgiczną

Powiększenie gruczołu krokowego jest problemem, który dotyka znaczną część mężczyzn w wieku podeszłym. Niestety, fakt iż nasza populacja starzeje się sprawia, że chorych z tą dolegliwością będzie coraz więcej. W celu uniknięcia przykrych rezultatów nieleczonego przerostu prostaty zaleca się profilaktykę celem wyleczenia ewentualne dolegliwości na możliwie wczesnym etapie. Okresowe badanie pozwala także na wczesne wykrycie raka prostaty, który na pewnym etapie rozwoju może dawać podobne symptomy jak omawiany łagodny rozrost gruczołu krokowego.

Źródła:

• Mitterberger M, Horninger W, Aigner F, Pinggera GP, Steppan I, Rehder P, Frauscher F. Ultrasound of the prostate. Cancer Imaging. 2010; 10(1): 40–48.
• Dybowski B, Przezcewkowa resekcja stercza. Przegląd Urologiczny, 2009.
• Welliver C, Helo S, McVary KT. Technique considerations and complication management in transurethral resection of the prostate and photoselective vaporization of the prostate. Transl Androl Urol. 2017 Aug; 6(4): 695–703.

Umów wizytę teraz - do lekarza zajmującego się leczeniem wodniaka jądra w naszym szpitalu

lek. med. Witold Smoleński - spec. urolog

Wybierz specjalistę

lek.med. Tomasz Dymowski - urolog

Wybierz specjalistę

 

Leczenie wodniaka jądra

Głównym celem leczenia omawianej dolegliwości jest drenaż płynu poprzez nacięcie blaszek osłonki własnej jądra. Najczęściej zabieg przeprowadza się metodą aspiracyjną lub chirurgiczną. Pierwsza z nich polega na przezskórnym nakłuciu moszny i wprowadzeniu przez nią w obręb osłonek jądra igły celem odciągnięcia płynu. Następnie wstrzykuje się środki farmakologiczne mające na celu indukcję zrastania się powstałej jamy (skleroterapia).

Zabieg chirurgiczny, w dużym skrócie, polega na uzyskaniu dostępu do zbiornika płynu stanowiącego wodniak i jego ewakuacji. W zależności od oceny urologa nacięcie może być na mosznie lub w kanale pachwinowym. Procedura może zostać także wykonana metodą małoinwazyjną przy użyciu laparoskopu. Po wykonaniu nacięcia lekarz oddziela ścianę zbiornika płynu od moszny. Po upewnieniu się, że zbiornik płynu został odpreparowany od otaczających go narządów operator przerywa ciągłość wodniaka i opróżnia jego zawartość. Kolejnym krokiem jest założenie szwów na brzegi osłonki. W zależności od metody wyróżniamy dwie metody tego zabiegu:

1. Winkelmanna - ,,nadmiar” osłonki po drenażu jest wywijany i zszywany,
2. Bergmanna - ,,nadmiar” osłonki jest usuwany.

Na tym etapie, zwłaszcza u dzieci, lekarz dokonuje także oceny całego powrózka nasiennego pod kątem obecności ewentualnej przepukliny. Ostatnim krokiem podczas omawianej procedury jest wprowadzenie jądra i powrózka nasiennego z powrotem do moszny i przyszycie tych elementów do niej w celu uniknięcia skrętu powrózka nasiennego. Końcowym etapem jest zszycie moszny. W miejscu nacięcia na powłokach skórnych pozostawia się dren, przez który odprowadzana jest krew z operowanego miejsca, co zmniejsza ryzyko wystąpienia krwiaka po zabiegu. Zazwyczaj zostaje on usunięty po 24 – 48 godzinach

Omawiane procedury przeprowadzane są w znieczuleniu ogólnym. Uważa się je za bezpieczne, gdyż poważne powikłania występują niezwykle rzadko. Sam zabieg trwa około 1 godziny. Możliwe jest odczuwanie pieczenia, bólu oraz dyskomfortu do kilku dni po zabiegu. Po pewnym okresie czasu odbywa się wizyta kontrolna, celem oceny rezultatów leczenia oraz gojenia. Dźwiganie ciężarów oraz wysiłek fizyczny są zabronione przez okres około 4-6 tygodni po leczeniu. Niestety, żadna z metod ewakuacji wodniaka nie daje gwarancji braku jego nawrotów.

Źródło:

• Robbins Patologia, Kumar, Cotran, Robbins Elsevier Urban & Partners, Wrocław 2005, dodruk 2013, ISBN 978-83-89581-92-1
• ZOLLINGER’S ATLAS OF SURGICAL OPERATIONS, ISBN: 978-0-07-160227-3;
• 474-475.
• Bailey & Love's Short Practice of Surgery 27th Edition, ISBN: 9781498796507.1503-1505.

Umów wizytę teraz - do lekarza wykonującego zabieg stulejki w naszym szpitalu

lek. med. Witold Smoleński - spec. urolog

Wybierz specjalistę

lek.med. Paweł Rzeczycki - spec. chirurg, chirurg dziecięcy

Wybierz specjalistę

lek.med. Tomasz Dymowski - urolog

Wybierz specjalistę

 

Objawy stulejki

Podstawowym, najbardziej charakterystycznym symptomem stulejki jest wspomniany wcześniej problem z całkowitym lub częściowym zsunięciem napletka z żołędzi penisa. Bardzo często w przypadku omawianego schorzenia obserwuje się zaczerwienienie w okolicy ujścia cewki moczowej. Konsekwencją jest: swędzenie oraz stan zapalny żołędzi prącia. Dotykają one głównie pacjentów starszych, u których stulejka występuje po osiągnięciu 3 roku życia.

Przyczyny stulejki

Napletek pełni przede wszystkim funkcje ochronne. Stanowi on mechaniczną barierę dla delikatnych struktur penisa. Jest to bardzo istotne w przypadku noworodków, gdyż pozwala na ochronę przed otarciami, bakteriami oraz innymi niekorzystnymi czynnikami. Reasumując, stulejka wśród małych dzieci jest normalnym zjawiskiem zwiększającym ochronę przed patologiami prącia oraz układu moczowo-płciowego. Jest ona jednak problemem, gdy nie zanika wraz z wiekiem. Systematyczne, delikatne zsuwanie napletka u dzieci, podczas zabiegów higienicznychzapobiega powstawaniu stulejki. Przebyte choroby dotykające układu moczowo-płciowego zwiększają ryzyko stulejki w wieku dorosłym. Są to najczęściej: zapalenie żołędzi oraz zapalenie napletka. Na skutek procesów zapalnych może dojść do trwałych zmian w obrębie tkanek prącia, co może predysponować do wystąpienia omawianej dolegliwości. Innymi przyczynami mogą być urazy mechaniczne. Częstą przyczyną stulejki u pacjentów w średnim i podeszłym wieku jest cukrzyca.

Następstwa stulejki

Problemy z oddawaniem moczu są najbardziej powszechnym utrudnieniem wynikającym ze stulejki. Brak możliwości zsunięcia napletka utrudnia utrzymanie prawidłowej higieny w obrębie żołędzia prącia. To zwiększa ryzyko zakażeń bakteryjnych w jego obrębie, co może powodować także zakażenia innych struktur układu moczowo-płciowego, np. najądrzy lub pęcherza moczowego. Bolesne erekcje utrudniają aktywność seksualną, co może niekorzystnie wpływać na samopoczucie pacjenta. Samodzielne, siłowe próby zsunięcia napletka są często powodem jego mechanicznego uszkodzenia. W skrajnych przypadkach może doprowadzić to do tzw. załupka. Zjawiskiem tym określa się sytuację, w której napletek został zsunięty poza żołądź i nie ma możliwości przywrócenia go na pierwotną pozycję. W wyniku tego dochodzi do obrzęku struktur penisa powodując osłabienie krążenia krwi w obrębie jego szczytowych struktur co może doprowadzić do ich martwicy. Załupek jest stanem wymagającym pilnej interwencji chirurgicznej.

Leczenie stulejki

W przypadku pacjentów młodszych wskazana jest obserwacja, gdyż w początkowych latach zjawisko to jest powszechne i w zdecydowanej większości przypadków ulega zanikowi wraz z wiekiem. Dbanie o regularne odsuwanie napletka i codzienną higienę istotnie zmniejsza ryzyko powstania patologicznej stujeki.

W przypadku występowania schorzenia pozytywne skutki może przynieść stosowanie maści z kortykosteroidami, gdyż ich stosowanie może zwiększyć elastyczność skóry napletka. W niektórych przypadkach konieczny jest zabieg chirurgiczny zwany obrzezaniem. Wyróżniamy dwa typy zabiegu:

1. całkowite - polega na chirurgicznym usunięciu całego napletka
2. częściowe - dotyczy usunięcia chirurgicznego tylko części fałdu skórnego otaczającego żołądź.

Wspomniana procedura jest wykonywana w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym (zazwyczaj w przypadku dzieci). Zabieg jest uznawany za bezpieczny, a ewentualne powikłania są bardzo rzadkie. Na podstawie wielu badań udowodniono, że przebyty zabieg obrzezania nie ma negatywnego wpływu na życie seksualne pacjenta.

Dobór strategii leczenia należy do lekarza urologa i jest indywidualny dla każdego pacjenta.

Stulejka u dzieci jest czymś normalnym i nie powinna budzić obaw. Jednak w przypadku gdy nie zanika ona wraz wiekiem, wskazana jest konsultacja urologiczna w celu diagnostyki problemu. Wczesna interwencja i zażegnanie dolegliwości podniesie komfort życia pacjenta i pozwoli uniknąć przykrych następstw w przyszłości. Metody diagnostyczne oraz sposoby leczenia są bezpieczne dla pacjenta i nie należy się ich obawiać. Doboru strategii leczenia dokonuje urolog na podstawie stanu pacjenta.

Źródło:

• Phymosis – overview, Informed health, Institute for Quality and Efficiency in Health Care, 2015.
• Mc Gregor TB. Pathologic and physiologic phimosis. Approach to the phimotic foreskin, 2007.
• McGregor TB, Pike JG, Leonard MP. Phimosis - a diagnostic dilemma. Can J Urol. 2005;12(2):2598–602.
• Morris BJ, Krieger JN. Does male circumcision affect sexual function, sensitivity, or satisfaction? - A systematic review. J Sex Med 2013; 10(11): 2644-2657