ZADZWOŃ DO NAS - 12 352 25 25

Leczenie urazów palców ręki | CENA: 5500-9000 zł

Urazy palców prowadzą do upośledzenia funkcji manipulacyjnej ręki, co wiąże się z trudnością w pisaniu czy chwytaniu przedmiotów o różnej wielkości. Nabyte wskutek różnych uszkodzeń deformacje palców nierzadko stanowią także problem estetyczny. Jedynie prawidłowo zaplanowane leczenie może przywrócić wymaganą ruchomość w palcach i odpowiednią siłę chwytu potrzebną do odtworzenia funkcji ręki po urazie.

Palce ręki II-V składają się z trzech paliczków - bliższego, środkowego i dalszego, natomiast kciuk składa się tylko z dwóch paliczków. Paliczki bliższe połączone są z kośćmi śródręcza stawami śródręczno-paliczkowymi, a paliczki łączą się ze sobą stawami międzypaliczkowymi.

Do najczęstszych urazów w obrębie palców rąk należy:

  • złamanie paliczków - złamany palec,
  • urazy dotyczące stawów śródręczno-paliczkowych lub międzypaliczkowych - wybity palec, kciuk narciarza,
  • uszkodzenia ścięgien mięśni zginających lub prostujących palce.

Umów wizytę teraz - do lekarza specjalizującego się w leczeniu urazów palców ręki w naszym szpitalu

dr n.med. Hubert Laprus - spec. ortopeda


dr n.med. Hubert Laprus - spec. ortopeda, Kraków

lek. med. Grzegorz Jarosławski - spec. ortopeda


Grzegorz Jarosławski, ortopeda, Kraków

lek. med. Marcin Janeczek - spec. ortopeda


lek.med. Marcin Janeczek - ortopeda, Kraków

 
 
 

Złamany palec

Do złamania palca dochodzi najczęściej w wyniku urazu bezpośredniego (przytrzaśnięcia drzwiami, uderzenia twardym przedmiotem lub podczas upadku na rękę). Złamany palec u ręki objawia się bólem, obrzękiem i niemożnością wykonania ruchu. Spuchnięty palec nie zawsze oznacza jego złamanie – w przypadku uszkodzenia tkanek miękkich bez przerwania ciągłości kości rozpoznaje się stłuczenie. Stłuczony palec może lekko boleć podczas wykonywania ruchów, ale zdjęcia rentgenowskie nie potwierdzają ani złamania ani zwichnięcia palca.

Długotrwałe unieruchomienie złamanego palca jest niewskazane ze względu na skłonność tkanek ręki do szybkiego procesu bliznowacenia ograniczającego ruchomość palca. W związku z tym bardzo istotne jest stabilne zespolenie odłamów umożliwiające wprowadzenie wczesnego ruchu palca w ograniczonym zakresie, by zapobiec jego usztywnieniu.

Wszystkie złamania niestabilne palca leczy się operacyjnie poprzez nastawienie metodą zamkniętą i gwoździowanie przezskórne lub poprzez nastawienie metodą otwartą i zespolenie wewnętrzne kości. Leczenia operacyjnego wymagają złamania:

  • wieloodłamowe,
  • spiralne z przemieszczeniem,
  • śródstawowe – obejmujące staw śródręczno-paliczkowy bliższy lub dalszy,
  • otwarte.

Niektóre rodzaje złamań stabilnych można leczyć zachowawczo poprzez unieruchomienie palca w pozycji neutralnej. Znaczenie w wyborze pomiędzy metodą zachowawczą a operacyjną ma także miejsce złamania – złamania w miejscach o grubej warstwie korowej kości goją się wolno (nawet do 10-14 tygodni). Aby uniknąć długotrwałego unieruchomienia złamanego palca, złamania w obrębie trzonu paliczka środkowego często leczy się operacyjnie.

Rehabilitacja powinna uwzględniać ruchy palca z ręczną stabilizacją miejsca złamania wykonywane już w pierwszych tygodniach po urazie. Po uzyskaniu pełnego zrostu kostnego wprowadza się ćwiczenia zwiększające siłę chwytną ręki.

Wybity palec

Wybity palec wiąże się ze zwichnięciem w określonym stawie palca. Zwichnięcie polega na całkowitym przemieszczeniu się powierzchni stawowych względem siebie. Objawami wybitego palca jest ból i obrzęk w okolicy stawu, zniekształcenie jego obrysu, nienaturalne ustawienie palca i niemożność wykonania ruchu. Do zwichnięcia dochodzi najczęściej w obrębie stawu międzypaliczkowego bliższego. Wybity palec wymaga diagnostyki oraz prawidłowego nastawienia przez lekarza ortopedę. Niewłaściwe leczenie uszkodzenia może prowadzić do trwałego zniekształcenia palca i ograniczenia ruchomości w stawie. Po nastawieniu palec unieruchamia się w pozycji neutralnej w specjalnej szynie. Unieruchomienie ściąga się na czas ćwiczeń, które polegają na ruchach w przyległych nieuszkodzonych stawach. W 5-6 tygodniu włącza się ruch czynny w obrębie stawu, w którym nastąpiło zwichnięcie, a ortezę można zastąpić sztywnym plastrowaniem palca.

Kciuk narciarza

Określenie „kciuk narciarza” wprowadzono w 1973r., gdy narciarstwo przyczyniało się do częstych uszkodzeń kciuka wskutek ucisku kija narciarskiego lub upadku na odwiedziony kciuk. Istotą urazu jest uszkodzenie więzadła pobocznego łokciowego stawu śródręczno-paliczkowego kciuka (MCP, metacarpophalangeal joint).

Do objawów należy ból, obrzęk i krwiak stawu śródręczno-paliczkowego kciuka MCP od strony palca wskazującego. Dolegliwości nasilają się podczas próby chwytu dużego przedmiotu. W ramach diagnostyki lekarz ortopeda wykonuje próbę stresową więzadła, która polega na koślawieniu kciuka zgiętego do 30 stopni. Całkowite zerwanie więzadła pobocznego łokciowego podejrzewa się przy promieniowym odwiedzeniu paliczka bliższego kciuka o min. 30-35 stopni. Częściowe uszkodzenie więzadła występuje, gdy nacisk w kierunku koślawości nie wywołuje wyraźnego odchylenia paliczka. Celem potwierdzenia diagnozy wykonuje się badanie USG palca. Zdjęcia rentgenowskie pozwalają natomiast na wykluczenie złamań w obrębie palca.

Leczenie kciuka narciarza

Stabilne uszkodzenia kciuka narciarza (częściowe uszkodzenie więzadła pobocznego) leczy się zachowawczo. Postępowanie polega na unieruchomieniu stawu MCP kciuka w ortezie na około 4 tygodnie. Po zdjęciu ortezy rozpoczyna się rehabilitacja, która uwzględnia ruchy kciuka z unikaniem jego koślawego ustawienia oraz mobilizację blizny więzadła. Po 6 tygodniach można rozpocząć ćwiczenia wzmacniające siłę chwytną ręki - pod warunkiem, że ćwiczeniom nie towarzyszy ból kciuka. Celem uniknięcia ponownej kontuzji osoby uprawiające sporty kontaktowe powinny nosić ortezę kciuka minimum przez około 2 miesiące (orteza zakładana jest na czas treningów i zawodów).

W przypadku całkowitego zerwania więzadła i zaistnienia niestabilności kciuka konieczne jest przeprowadzenie zabiegu operacyjnego. Dokonuje się naprawy lub rekonstrukcji więzadła. Po zabiegu kciuk pozostaje unieruchomiony specjalną szyną. Ćwiczenia zakresu ruchu włącza się w 6 tygodniu po zabiegu, a w 8 tygodniu ćwiczenia wzmacniające chwyt. Szyna może być zastąpiona ortezą kciuka, a następnie plastrowaniem chroniącym kciuk przed ruchem koślawienia. Pełny powrót do aktywności jest możliwy w 3 miesiącu po zabiegu.

Uszkodzenia ścięgien palców

Uszkodzenia ścięgien zginających palec

Brzuśce mięśni odpowiedzialnych za zginanie palców II-V leżą na przedniej stronie przedramienia, przechodzą w cztery pojedyncze ścięgna przebiegające pod troczkiem zginaczy w kanale nadgarstka, a następnie kończą się na każdym z palców II-V:

  • Każde ze ścięgien mięśnia zginacza powierzchownego palców na wysokości paliczka bliższego rozdwaja się i przyczepia do bocznych powierzchni paliczka środkowego.
  • Każde ze ścięgien mięśnia zginacza głębokiego palców przechodzi przez „rozdwojenie” ścięgna zginacza powierzchownego palców i przyczepia się na podstawie paliczka dalszego.

Mięsień zginacz głęboki palców jest odpowiedzialny za zginanie nadgarstka i palców wraz ze stawami międzypaliczkowymi dalszymi, natomiast zginacz powierzchowny palców zgina nadgarstek oraz palce w stawach śródręczno-paliczkowych i międzypaliczkowych bliższych.

Uraz ścięgna jest najczęściej związany z bezpośrednim przecięciem palca ostrym przedmiotem lub może nastąpić w wyniku dużej siły działającej na pojedynczy palec pozostający w zgięciu. Specyficznym rodzajem kontuzji jest. „palec typu Jersey”, który polega na oderwaniu ścięgna zginacza głębokiego w pojedynczym palcu. Do urazu często dochodzi, gdy sportowiec chwyta koszulkę przeciwnika – nagłe szarpnięcie powoduje wymuszony wyprost palca i oderwanie ścięgna zginacza od jego przyczepu. Objawami zerwania ścięgna zginacza głębokiego jest brak możliwości czynnego zgięcia paliczka dalszego. Bliższy kikut ścięgna może ulec przemieszczeniu, w związku z czym wyróżnia się trzy typy uszkodzeń:

  1. Ścięgno cofa się aż do dłoni, co prowadzi do zaburzeń jego ukrwienia i szybkiej utraty elastyczności – operacyjne przytwierdzenie ścięgna do paliczka dalszego powinno nastąpić najszybciej jak to możliwe (maksymalnie do 10 dni po urazie),
  2. Ścięgno ulega cofnięciu, zatrzymując się w okolicy rozdwojenia ścięgna zginacza powierzchownego – ukrwienie jest zachowane, zabieg naprawczy może być w razie potrzeby odroczony (gdy np. zachodzi konieczność naprawy innych ważnych uszkodzeń w obrębie ręki),
  3. Ścięgno nie przemieszcza się lub cofa się nieznacznie – uszkodzenie polega najczęściej na oderwaniu fragmentu kostnego paliczka dalszego, który „stabilizuje” ścięgno, chroniąc przed nadmierną retrakcją. Uszkodzenie zaopatruje się, zespalając oderwany fragment z paliczkiem bliższym.

Bezpośrednie urazowe uszkodzenia ścięgien zginaczy (powierzchownego lub głębokiego) w obrębie palców lub dłoni są klasyfikowane według określonych stref. Wybór metody operacyjnej zależy od umiejscowienia przerwania ciągłości ścięgna oraz towarzyszących uszkodzeń tkanek miękkich w przypadku urazów zmiażdżeniowych ręki. Ogólną zasadą leczenia jest wczesna naprawa uszkodzonego ścięgna, ponieważ odwlekanie tej procedury grozi trudnościami w odtworzeniu wymaganej długości ścięgna. Zestarzałe uszkodzenia ścięgien wymagają usztywnienia stawu międzypaliczkowego lub wykonania wieloetapowej rekonstrukcji z użyciem tymczasowego silikonowego implantu ścięgna.

Postępowanie po zabiegach naprawczych lub rekonstrukcjach ścięgien zginaczy palców uwzględnia zastosowanie specjalnej szyny DBS (dorsal blocking splint) zakładanej na przedramię. Szyna ustawia nadgarstek i stawy śródręczno-paliczkowe palców w zgięciu, dzięki czemu uzyskuje się zmniejszenie napięcia ścięgien zginaczy. Stawy międzypaliczkowe pozostają wolne, dzięki czemu możliwe jest bierne zginanie i prostowanie palców pozostających na wyciągu (wyprost palców zachodzi do ograniczenia wyznaczonego przez szynę). Wczesny ruch bierny palców umożliwia ślizg ścięgien zapobiegający zrostom, które stanowią najczęstsze powikłanie leczenia operacyjnego. Ruch czynny wprowadza się nie wcześniej niż w 5 tygodniu po zabiegu, a ćwiczenia oporowego chwytu w 8 tygodniu po operacji. Odtworzenie pełnej funkcji ręki następuje w 3 miesiącu pod warunkiem regularnego udziału pacjenta w rehabilitacji i stosowania się do zaleceń ortopedy i fizjoterapeuty.

Uszkodzenia ścięgien prostujących palec

Brzuśce głównych mięśni odpowiedzialnych za prostowanie palców II-V leżą na tylnej stronie przedramienia, ich ścięgna na poziomie nadgarstka biegną pod troczkiem prostowników, a następnie osiągają paliczki dalsze palców II-V (mięsień prostownik palców) lub paliczek dalszy II palca (mięsień prostownik wskaziciela).

Miejsca uszkodzeń ścięgien prostowników także dzieli się na strefy, od których zależy ogólne postępowanie i wybór metody operacyjnej.

Jednym z najczęstszych urazów jest uszkodzenie ścięgna prostownika w strefie 1. Ścięgno prostownika ulega oderwaniu od paliczka dalszego razem z fragmentem kostnym lub bez. Typowym mechanizmem urazu jest nagłe wymuszone zgięcie czubka palca w wyniku uderzenia piłki w palec podczas próby jej złapania. Objawem kontuzji jest opuszczony lub zgięty paliczek dalszy palca – jest to tzw. deformacja palca młotkowatego. Czynny wyprost palca jest wyraźnie utrudniony lub niemożliwy do wykonania.

Większość urazów przyczepu ścięgna prostownika leczy się zachowawczo poprzez noszenie plastikowego aparatu Stacka utrzymującego staw międzypaliczkowy dalszy w wyproście. Zadaniem pacjenta jest wykonywanie ruchów w pozostałych stawach palców, by uniknąć ich zesztywnienia. Okres leczenia wynosi około 6 tygodni. Niektóre typy zerwania ścięgna z oderwaniem fragmentu kostnego i towarzyszącym podwichnięciem w stawie międzypaliczkowym dalszym leczy się operacyjnie. Chirurg dokonuje anatomicznego nastawienia odłamów i wykonuje zespolenie za pomocą drutu Kirschnera.

Krótka relacja ze złożonej operacji jednego z naszych pacjentów

Rana pierwotnie zaopatrzona w warunkach w SOR – zespolenie prętami Kirschnera i częściowe szycie ścięgna. Na pierwszej wizycie po 10 dniach od urazu pacjent zdecydował się na stabilniejsze zespolenie kości na specjalnej płycie tytanowej i ponowne pełne zeszycie ścięgna zginacza długiego kciuka.
 

Niestabilne unieruchomienie prętami Kischnera

Wynik leczenia po dwóch miesiącach

Obraz zeszytego ścięgna z USG

Źródło:

Brotzman S, Calandruccio J, Jupiter J. Uszkodzenia ręki i nadgarstka [w:] Brotzman S, Wilk K. Rehabilitacja ortopedyczna, tom 1, Elsevier Urban&Partner, Wrocław 2008, s. 4-52.

Najczęściej zadawane pytania o urazy palców rąk:

Jak wygląda wybity palec? Jak odróżnić złamany palec od wybitego?

Objawami wybitego palca są: ból i obrzęk w okolicy stawu, nienaturalne zniekształcenie palca i niemożność wykonania ruchu. Wybity palec jest zwichnięciem w stawie palca, ale może mu także towarzyszyć złamanie w okolicy stawu. Aby stwierdzić czy doszło do złamania należy wykonać zdjęcie rentgenowskie.

Jak długo boli stłuczony palec?

Ból i obrzęk palca związany ze stłuczeniem wynika z uszkodzenia i wtórnego zapalenia tkanek miękkich. Dolegliwości bólowe mogą utrzymywać się do 2-3 tygodni i w ciągu tego okresu wykazują charakter malejący.

Na czym polega uraz typu „kciuk narciarza”?

Uraz typu „kciuk narciarza” powstaje przeważnie w wyniku upadku na rękę z odwiedzionym kciukiem i z oparciem kciuka o rączkę kija narciarskiego. Istotą kontuzji jest uszkodzenie więzadła, które stabilizuje staw śródręczno-paliczkowy kciuka od strony palca wskazującego. Skutkiem urazu jest ból, obrzęk i możliwa niestabilność stawu kciuka utrudniająca chwytanie większych przedmiotów.

Cena usługi: 5500-9000

Cena: 5500-9000 zł

Rejestracja Wizyty

Spis treści

Kontakt

ul. Dworska 1B, 30-314 Kraków
[email protected]


Szpital Dworska - Kraków

Godziny otwarcia

Poniedziałek:
7:30 - 20:30
Wtorek:
7:30 - 20:30
Sroda:
7:30 - 20:30
Czwartek:
7:30 - 20:30
Piątek:
7:30 - 20:30
Sobota:
7:30 - 14:00
Niedziela:
nieczynne
lokalizacja parkingu

Parking koło Szpitala Dworska - wjazd od ulicy Bułhaka