ZADZWOŃ DO NAS - 12 352 25 25

Serce stanowi najważniejszy narząd w ludzkim ciele, będąc jego centrum i odpowiadając za najistotniejsze funkcje organizmu. Jednak nawet serce podatne jest na wiele różnych chorób, zwanych ogólnie patologiami serca. Kardiomiopatie stanowią grupę chorób mięśnia sercowego, które są powodowane przez różne czynniki, ale prowadzą zgodnie do nieprawidłowości w budowie i funkcjonowaniu serca. Towarzyszyć im mogą zmiany lub dysfunkcje w obrębie osierdzia, wsierdzia czy innych narządów. W efekcie kardiomiopatii dochodzi do pozbawienia organizmu prawidłowo utlenowanej krwi, co prowadzić może w najgorszym przypadku do zgonu. Wyróżnia się według klasyfikacji WHO z 1995 roku pięć podstawowych grup kardiomiopatii, z czego każda grupa może przyjmować dwie postaci choroby - uwarunkowaną genetycznie (rodzinne) lub nieuwarunkowane genetycznie (idiopatyczne - o nieznanym podłożu lub nabyte). Z kolei American Heart Association w 2006 roku stworzyło bardziej szczegółową klasyfikację, obejmującą dziesięć poszczególnych grup kardiomiopatii.

 

Umów wizytę teraz - do kardiologa przyjmującego w naszym szpitalu

dr n. med. Beata Róg - spec. kardiolog, chorób wewnętrznych


dr n. med. Beata Róg - spec. kardiolog, chorób wewnętrznych

 

Objawy

Patologie serca w wielu przypadkach na początku rozwoju nie gwarantują widocznych objawów, a niektóre odmiany kardiomiopatii mogą postępować przez dłuższy czas bezobjawowo. Jednak w momencie zaawansowanego rozwoju choroby występować będą przesłanki świadczące o niewydolności serca. Pacjent będzie odczuwał ogólne osłabienie organizmu i zmęczenie. Mogą pojawić się zawroty głowy, duszności, a z czasem częste omdlenia. Częstymi objawami są również obrzęk stóp, męczący kaszel oraz wysokie ciśnienie tętnicze krwi. W chorego z czasem pojawia się także ból w klatce piersiowej, zaburzenia rytmu serca oraz migotanie przedsionków. Jednak objawy w zależności od występującego rodzaju patologii mogą być odmienne i nie występować łącznie w zbliżonym czasie.

Przyczyny wystąpienia schorzenia 

Patologie serca mogą wystąpić u osób w każdym wieku, ale najbardziej narażone są na nie osoby po czterdziestym roku życia. W największej grupie ryzyka znajdują się w pierwszej kolejności osoby, u których patologie serca występują w rodzinie oraz cierpiące na mutacje genetyczne, zaburzenia immunologiczne, choroby układowe, niedokrwienność serca, a także borykające się z problemem alkoholizmu i chorobami związanymi z ciśnieniem krwi. Choroba dotyka często także osoby przyjmujące specyficzne leki, które skutkować mogą zaburzeniami bicia serca, powikłaniami czy nawet zawałem. Do czynników ryzyka wpisuje się również cukrzycę, otyłość, anyloidozę czy sarkoidozę.

Rozpoznanie/Diagnostyka

Patologie serca są najczęściej nieproste do rozpoznania, szczególnie w przypadku tych rzadko występujących odmian. Wymagane są liczne odpowiednie badania w celu postawienia diagnozy. Kardiomiopatie diagnozuje się na podstawie przede wszystkim elektrokardiogramu
i echokardiografii serca. Badanie EKG pozwala na wykrycie zmian załamków
T w odprowadzeniach znad prawej komory oraz poszerzenia zespołu QRS. Wykonuje się dla rzetelnego wyniku 24-godzinny zapis EKG (Holter) czytaj więcej, a także próbę wysiłkową lub scyntygrafię perfuzyjną mięśnia sercowego czytaj więcej. Z kolei echokardiografia pozwala na stwierdzenie powiększenia jamy prawej komory serca, zaburzeń kurczliwości tej komory i stanu włókien mięśnia sercowego. Dodatkowo wykonywane są rezonans magnetyczny dla bardziej szczegółowego obrazu włókien i prawej komory oraz
w niektórych przypadkach biopsja mięśnia sercowego dla potwierdzenia utraty prawidłowych komórek mięśnia sercowego i zwiększenia ilości tkanki włóknistej oraz tłuszczowej. Jednak biopsja wykonywana jest niezwykle rzadko ze względu na niską czułość badania.

Podział kardiomiopatii 

  • Kardiomiopatia rozstrzeniowa (zastoinowa)

W przypadku kardiomiopatii zastoinowej następuje poszerzenie lub inaczej rozstrzeń jednej, bądź obydwu komór serca. Najczęściej jest to lewa komora. Towarzyszy temu pogorszenie czynności skurczowej i włóknienie tkanki mięśniowej poprzecznie-prążkowanej, która buduje serce. Dodatkowo, pojawia się zwłóknienie śródmiąższowe i okołonaczyniowe oraz ścieńczenie ścian jam serca (szczególnie komór). Schorzenie w większości przypadków występuje, gdy mięsień sercowy jest słaby na tyle, że nie jest w stanie poprawnie pompować krwi. Choroba przyjmuje postać rozległej i w dużej mierze stanowi chorobę dziedziczną (około 25% chorych). Może być także powodowana przez chorobę niedokrwienną serca,
a w przypadku formy nabytej przez niedobory pokarmowe, zaburzenia hormonalne czy stosowanie leków uszkadzających mięsień sercowy (np. chemioterapeutyki).

  • Kardiomiopatia przerostowa

Ten rodzaj kardiomiopatii dla ponad połowy przypadków wynika z uwarunkowań genetycznych lub mutacji genów kodujących łańcuch ciężki β-miozyny (MYH7) i białko typu C wiążące miozynę (MYBPC3). Kardiomiopatia przerostowa rozwija się najczęściej w wyniku chorób powodujących przerost mięśnia sercowego (np. skrobiawica, amyloidoza), długotrwałego nadciśnienia, cukrzycy, tarczycy lub po prostu procesu starzenia. Ten najczęściej spotykany rodzaj kardiomiopatii charakteryzuje się asymetrycznym przerostem lewej komory w wyniku pogrubienia ściany lewej komory mięśnia sercowego oraz zwężenia drogi odpływu. W efekcie włókna mięśniowe poprzecznie-prążkowane sercowe zagęszczają się, co uniemożliwia prawidłowy przepływ krwi.

  • Kardiomiopatia restrykcyjna

Typ kardiomiopatii, który występuje najrzadziej ze wszystkich pięciu grup podstawowych. Schorzenie może rozwinąć się w efekcie powstałej blizny po transplantacji serca lub w wyniku choroby, jak np. świnka. Kardiomiopatia restrykcyjna charakteryzuje się sztywnieniem komór serca, przez co włókna tracą na elastyczności i nie są w stanie właściwie się rozciągać, by napełnić krwią odpowiednio jamy serca.

  • Arytmogenna kardiomiopatia prawokomorowa

Niezwykle rzadka grupa przypadłości, mająca uwarunkowania genetyczne. Choroba najczęściej występuje rodzinnie i jest dziedziczna w sposób autosomalnie dominujący. Polega na postępującym zaniku komórek mięśnia sercowego, które zostają zastąpione tkanką łączną
i tłuszczową. Zanik kardiomiocytów rozpoczyna się w warstwie podwsierdziowej prawej komory serca, a następnie postępuje w kierunku wsierdzia. Może prowadzić do zajęcia lewej komory (u ok. 50% przypadków), jak i do zajęcia przegrody międzykomorowej (u ok. 20% przypadków). Najczęstsze mutacje odpowiedzialne za występowanie ARVC dotyczą genów kodujących białka połączeń międzykomórkowych (desmosomów). Choroba w wielu przypadkach prowadzi do występowania arytmii serca. Arytmogenna kardiomiopatia znana jest jako choroba młodych sportowców, gdyż powoduje nagłą śmierć sercową u wielu z nich, a jej objawy wywoływać może wysiłek fizyczny. Pojawiają się wtedy m.in. duszność, utrata przytomności, napady kołatania serca. ARVC jednak przez długi okres jest w stanie rozwijać się bezobjawowo.

  • Kardiomiopatie niesklasyfikowane:
  • Kardiomiopatia połogowa (okołoporodowa)

Występuje najczęściej pod koniec lub niedługo po zakończeniu ciąży. Kardiomiopatia połogowa to rzadki typ, który pojawia się w okresie ostatniego miesiąca ciąży lub w ciągu pięciu miesięcy od jej zakończenia w rezultacie osłabionego mięśnia sercowego. Stanowi wywoływaną przez czynniki pochodzenia naczyniowego
i hormonalnego odmianę kardiomiopatii rozstrzeniowej. Choroba przyjmuję postać niewydolności lewokomorowej, która stanowi zagrożenie dla życia pacjenta. Kobietom cierpiącym na schorzenie odradza się karminie piersią ze względu na obecność prolaktyny - podaje się im leki hamujące jej wydzielanie oraz ograniczające laktację. Ma to na celu zniwelowanie uszkodzenia mięśnia sercowego.

  • Kardiomiopatia alkoholowa

Rozwija się w wyniku spożywania dużej ilości alkoholu przez długi okres czasu - najczęściej stanowi następstwo choroby alkoholowej. W efekcie serce jest osłabione na tyle, że nie jest w stanie poprawnie pompować krwi. Dochodzi do powiększenia mięśnia sercowego. Z tego powodu kadiomiopatia alkoholowa jest odmianą rozstrzeniowej kardiomiopatii.

  • Kardiomiopatia metaboliczna

Powstaje w wyniku zaburzeń hormonalnych, jak tarczyca, cukrzyca, akromegalia czy niewydolność kory nadnerczy, a także w efekcie chorób spichrzeniowych. Tego typu przypadłości powodują zaleganie w obrębie mięśnia sercowego amyloidów - rodzaju patologicznych białek o odmiennej strukturze.

  • Kardiomiopatia wywołana stresem (takotsubo)

Najczęściej występuje w wyniku tragicznych przeżyć, jak śmierć partnera/ki lub przy nasilonym stresie psychicznym (np. rozwód). Swoją potoczną nazwę - zespół złamanego serca - zawdzięcza występowaniu często u osób, które przeżyły zawód miłosny lub nieszczęśliwą miłość. Pojawia się nagle i równie szybko ustępuje, ale wywołuje zaburzenia w funkcjonowaniu lewej komory serca.

Leczenie

Patologie serca stanowią grupą chorób, które nie są w pełni uleczalne. Leczenie ma na celu przede wszystkim zniwelowanie dolegliwości i zabezpieczenie życia pacjenta.
W pierwszej kolejności zaleca się choremu zmiany w stylu życia i prowadzenie aktywnego trybu, choć należy pamiętać, że osoby z chorobami serca nie mogą nadmiernie się nadwyrężać fizycznie. Wśród leków stosowanych w leczeniu kardiomiopatii znajdują się preparaty moczopędne, leki z grupy β-blokerów oraz suplementy z wysoką zawartością potasu. W wielu przypadkach wszczepia się choremu rozrusznik serca dla usprawnienia jego funkcjonowania,
a w skrajnych przypadkach wykonuje operację przeszczepu serca. Leczenie uzależnione jest od poziomu uszkodzenia mięśnia sercowego oraz symptomów towarzyszących chorobie.

ŹRÓDŁA

  • Bennett R.G., Haqqani H.M., Berruezo A. et al Arrhythmogenic cardiomyopathy in 2018-2019: ARVC/ALVC or Both? Heart Lung Circ. 2019; 28 (1): 164-177
  • Beręsewicz A. (red.). Patofizjologia niewydolności serca. Warszawa 2010. Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego.
  • Brieler J. MD., Bredden M.A., Tucker J.  Cardiomyopathy: an overview. 96 (10). Am Fam Physician, 2017, s. 640-646.
  • Cunningham F., Byrne J., Nelson D. Peripartum cardiomyopathy. 133 (1). Obstet Gynecol, 2019, s. 167–179.
  • Douglas P., i in. Braunwald's Heart Disease. Elsevier Inc. ​
  • Elliot PM, Poloniecki J, Dickie S. Sudden death in hypertrophic cardiomyopathy: identification of high risk patients. Journal of the American College of Cardiology. (36) 7, 2000, s. 2212-2218.
  • Elliott P., Andersson B., Arbustini E. Klasyfikacja kardiomiopatii. 66. Stanowisko Grupy Roboczej Chorób Mięśnia Sercowego i Osierdzia Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego Kardiol Pol, 2008, s. 533-540.
  • Gładysz J. Arytmogenna kardiomiopatia prawej komory - postępowanie diagnostyczne krok po kroku. (2). Państwowa Medyczna Wyższa Szkoła Zawodowa w Opolu Puls Uczelni, 2015, s. 12-17.
  • Kwiatkowska J., Potaż P., Wałdoch A. Rodzinna kardiomiopatia rozstrzeniowa (DCM): problemy diagnostyczne, terapeutyczne i społeczne. 10 (33). suppl. 32. Standardy Med. 2008, s. 122-128.
  • Lindley K.J., Verma A.K., Blauwet L.A. Peripartum cardiomyopathy: progress in understanding the etiology, management, and prognosis. 15 (1). Heart Fail Clin, 2019, s. 29-39.
  • Maron B.J., i in. ACC/ESC clinical expert consensus document on hypertrophic cardiomyopathy: a report of the American College of Cardiology Task Force on Clinical Expert Consensus Documents and the European Society of Cardiology Committee for Practice Guidelines Journal of the American College of Cardiology. 42, 2003, s. 1687-1713.
  • Maron BJ, i in. Contemporary definitions and classification of the cardiomyopathies: an American Heart Association Scientific Statement from the Council on Clinical Cardiology, Heart Failure and Transplantation Committee; Quality of Care and Outcomes Research and Functional Genomics and Translational Biology Interdisciplinary Working Groups; and Council on Epidemiology and Prevention. „Circulation”. 113. 14, 2006, s. 1807-1816.
  • Szczeklik A. (red.). Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 288-296.
  • Thiene G., Corrado D., Basso C. Arrhythmogenic right ventricular cardiomyopathy/dysplasia. „Orphanet J Rare Dis”. 2, 2008, s. 45.

Rozpuszczalne nici polidioksanowe (PDO) stanowią nowoczesną metodę z zakresu medycyny estetycznej, liftingującą i napinającą skórę. Nici PDO stosuje się do korekty opadających kącików ust, przy redukcji zmarszczek, wiotczeniu policzków i ujędrnieniu dekoltu oraz szyi, a także korekcie owalu twarzy. Rozpuszczalne nici PDO mogą być implantowane w całym ciele i nadają się do wykonywania poprawek kosmetycznych skóry brzucha, piersi, pośladów czy dekoltu. Metoda zapewnia naturalny i estetyczny efekt.

Rodzaje nici PDO

Wśród nici PDO wyróżnia się różne rodzaje ze względu na ich budowę i splot. Podstawową wersją jest model mono i easy. Screw to skręcone spirale, których używa się głównie do naciągnięcia skóry dekoltu. Z kolei barb mają ułożone zbieżnie dwukierunkowo haczyki, które wzmacniają skórę i unoszą ją dając natychmiastowy efekt liftingu. Natomiast barb 4D to wersja grubsza i mająca gęsto ułożone haczyki w czterech wymiarach, co potęguje dodatkowo efekt liftingu.

Działanie nici PDO

Nici PDO wykonuje się z polidioksanu, który pobudza w tkankach proces neo-kolagenezy. Oznacza to, że ich obecność stymuluje szybszą produkcję kolagenu, który wpływa na zwiększenie jędrności i napięcia skóry. Z kolei stymulacja fibroblastów powoduje pobudzenie syntezy elastyny, a co za tym idzie - zwiększenia elastyczności i sprężystości skóry. Polimer, z którego wykonane są nici PDO jest bezpieczny dla organizmu, bioresorbowalny i po około 8 miesiącach zostaje w pełni zdegradowany. Efekty zaczynają być widoczne po około dwóch tygodniach, a najlepsze efekty uzyskiwane są po około 2-3 miesiącach. Końcowy efekt utrzymuje się około dwóch lat.

Jak wygląda zabieg

Nici wprowadza się w konkretne miejsce na ciele za pomocą bardzo cienkiej igły. Wykorzystuje się w tym przypadku naturalne linie napięcia skóry, dzięki czemu efekt przypomina osiągnięcia liftingu chirurgicznego, ale metoda nie jest tak inwazyjna. Zabieg zazwyczaj trwa od 30 do 60 minut. Jest to bezbolesny proces, który może dodatkowo być poprzedzony dla pewności znieczuleniem miejscowym, które najczęściej ma formę kremu. Po zakończonym zabiegu, skóra może być przez krótki czas lekko zaczerwieniona, posiniaczona lub z widocznymi krwiakami. Jednak wszystkie objawy pozabiegowe znikają w przeciągu kilku dni.

 

Czas trwania zabiegu: 30 minut

Cena usługi: 500-1500

Echo serca jest bezinwazyjnym badaniem z zakresu diagnostyki obrazowej, wykorzystuje fale ultradźwiękowe do oceny funkcjonowania jam, zastawek serca, dużych naczyń krwionośnych oraz przepływu krwi. Badanie występuje również pod nazwą echokardiografii serca, ultrasonokardiografii (UKG) czy USG serca. Fale ultradźwiękowe oscylują między częstotliwością 2-5 MHz. Echokardiografia pozwala na wykrywanie guzów serca, nieprawidłowości połączeń i przepływów pomiędzy jamami serca, proporcji i położenia serca oraz dysfunkcji lewej komory serca.

 

Umów wizytę teraz - do kardiologa przyjmującego w naszym szpitalu

dr n. med. Beata Róg - spec. kardiolog, chorób wewnętrznych


dr n. med. Beata Róg - spec. kardiolog, chorób wewnętrznych

 

Wskazania

Echo serca wskazane jest w przypadku osób, u których przypuszcza się zaburzenia
w pracy serca lub występują choroby przewlekłe powiązane z narządem. Do chorób tego typu zalicza się zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie wsierdzia, chorobę zakrzepową, nadciśnienie tętnicze, chorobę niedokrwienną. Ponadto, badanie wykonuje się u pacjentów po przebytych zawałach serca, a także z występującymi problemami z rytmem bicia serca, szmerami oraz trudnymi do skategoryzowania bólami.

Rodzaje echa serca

Badanie echokardiograficzne można przeprowadzać odmiennymi metodami
w zależności od możliwości zdrowotnych pacjenta oraz objawów, jakie towarzyszą skierowaniu na badanie serca. Poszczególne rodzaje echokardiogramu różnią się między sobą także stopniem szczegółowości obrazów. Oto rodzaje UKG serca:

  • Echo serca przezklatkowe - badanie wykonuje się przez ścianę klatki piersiowej. Stanowi podstawową metodę diagnostyczną w przypadku rozpoznawania przyczyn omdleń, szmerów serca, występowania bólów w klatce, jak i w diagnostyce zawałów, choroby niedokrwiennej, nadciśnienia tętniczego i płucnego oraz schorzeń osierdzia i aorty.
  • Echo serca przezprzełykowe (TEE) - sonda echokardiogramu zostaje wprowadzona przez gardło, dzięki czemu bezpośrednio przylega do serca. Przed zabiegiem stosuje się znieczulenie miejscowe w formie sprayu, a dodatkowo niekiedy środek uspokajający dla rozluźnienia i ułatwienia wprowadzenia sondy. Na kilka godzin przed badaniem zaleca się brak spożywania posiłków. Wskazaniami do wykonania przełykowego badania jest podejrzenie występowania skrzepliny w jamach serca, zaburzeń funkcjonowania lub zapalenia sztucznych zastawek oraz problemów z rozwarstwieniem aorty. Obraz z badania TEE jest wyraźny, dzięki bliskości przełyku z lewą stroną serca, więc jednocześnie mniejszą odległością pomiędzy sondą i sercem. Dodatkowo, warunki anatomiczne (np. otyłość) nie powodują zaburzenia obrazu badania.
  • Echokardiogram obciążeniowy (wysiłkowy) – badanie echokardiograficzne, w którym wykorzystuje się dwie metody diagnostyczne, tj. elektrokardiografię wysiłkową (próba wysiłkowa EKG) oraz badanie echokardiograficzne (echo serca). Echokardiogram wysiłkowy opiera się na stosowaniu odmiennych testów, mających pobudzać kurczliwość oraz wywoływać kontrolowane niedotlenienie mięśnia sercowego. Jednocześnie wykonuje się przy tym ocenę echokardiograficzną kurczliwości serca. Badanie najczęściej przeprowadzane jest w trakcie lub po bezpośrednim zakończeniu wykonywania ćwiczeń na bieżni. Przed rozpoczęciem pomiarów wstrzykuje się pacjentowi dobutamina albo wazodylatatory, mające powodować cięższą pracę serca. Echokardiogram obciążeniowy stosowany jest w diagnostyce choroby wieńcowej serca, wad zastawkowych serca, a także kardiopatii przerostowej.
  • Echokardiogram kontrastowy – badanie opiera się na podaniu pacjentowi przez wstrzyknięcie do krwioobiegu środka kontrastowego, który skutecznie poprawia wyrazistość obrazu echokardiogramu. Metoda wykorzystywana jest w celu uzyskania lepszej jakości obrazu w badaniu.
  • Echokardiogram wewnątrzsercowy (ICE) - badanie echokardiograficzne wykonywane przy cewnikowaniu serca, niewymagające znieczulenia ogólnego. Echokardiografię tego typu wykonuje się z pomocą specjalnych sond.
  • Echokardiografia w trybie M - jedna z najprostszych metod echokardiografii, która pozwala na uzyskanie dynamicznego przekroju serca na wybranej płaszczyźnie. Ten rodzaj echokardiografii stosuje się w przypadku diagnostyki szybko poruszających się struktur (m.in. zastawek, skrzeplin, guzów czy wegetacji). Dodatkowo, metoda umożliwia zmierzenie grubości poszczególnych ścian serca, wymiarów jam, przestrzeni około sercowych oraz dużych naczyń (np. aorty, żyły główna dolna i górna oraz tętnica płucna). Badanie pozwala również na ocenę kurczliwości i asynchronii skurczu komór serca.
  • Echokardiografia dopplerowska (technika Dopplera) - badanie służy głównie do pomiaru i oceny przepływu krwi przez komory oraz zastawki serca. Za pomocą techniki Dopplera wykrywa się nieprawidłowości w przepływie krwi w obrębie serca, jak również występowanie otwarcia między komorami serca, problemy z jedną lub więcej zastawkami serca oraz ze ścianami serca.
  • Color Doppler - stanowi ulepszoną odmianę techniki Dopplera, tworząc kolorowy obraz badania. Kolory pomagają w określeniu kierunków przepływu krwi w obrębie serca, co pozwala na łatwiejsza i precyzyjniejszą interpretację techniki Dopplera. Więcej przydatnych informacji na temat badania Dopplera znajdziesz tutaj - https://dworska.pl/badania-usg-krakow/chirurgia-naczyniowa-usg-doppler/usg-tetnic-konczyn-dolnych.
  • Echokardiografia 2-D - metoda wykorzystywana do oglądania rzeczywistych struktur serca i ich ruchu. Obraz badania ma formę widoku 2D, który zostaje wyświetlony na monitorze w kształcie stożka i pozwala obserwować ruch struktur serca w czasie rzeczywistym. W ten sposób można zobaczyć struktury serca w czasie pracy i ocenić ich poprawność funkcjonowania.

Przygotowanie do echa serca

Przygotowanie do badania echokardiograficznego serca jest różne i zależne od metody wykonywania zabiegu. W przypadku standardowego badania przezklatkowego niewymagane jest szczególne przygotowanie, bowiem wystarczy rozebrać się od pasa w górę i ułożyć
w pozycji na plecach. Z kolei do echokardiografii przezprzełykowej lub wysiłkowej zaleca się wykonywanie badania na czczo (przynajmniej kilka godzin przed zabiegiem).

Przebieg echa serca

Standardowe badanie, wykonywane przez klatkę piersiową, musi odbywać się
w odpowiednio wyciszonym pomieszczeniu. Pacjent powinien leżeć w wyprostowanej pozycji na plecach, a na skórę klatki nanosi się specjalny żel przewodzący fale ultradźwiękowe. Następnie do posmarowanego miejsca przykładana jest głowica ultrasonografu. Sprzęt odbiera echo, które zapisuje w formie obrazu serca na monitorze. W trakcie badania nie wolno się poruszać, a sam zabieg trwa od kilkunastu minut do pół godziny. W przypadku badania przezprzełykowego stosuje się aerozolowe znieczulenie miejscowe na tylną ścianę gardła,
a następnie wprowadza specjalną sondę do wnętrza na głębokość do 38 centymetrów poniżej linii zębów. Zabieg badania przezprzełykowego trwa około kilkunastu minut.

Profilaktyka przy echu serca

Po zabiegu echa serca nie ma restrykcyjnych zasad profilaktyki, choć zaleca się nie przemęczanie organizmu. W przypadku badania metodą przezprzełykową zaleca się niespożywanie alkoholu przez dobę od zabiegu oraz spożywanie płynów, by nie doświadczyć suchości lub podrażnień wewnątrz gardła. Jednak normalne jest odczuwanie lekkiego dyskomfortu, bólu gardła, suchości lub pojawianie się chrypki w przypadku przezprzełykowego echa serca. Niepokojące z kolei powinny być duszność lub mocny ból,
a także problemy z mówieniem - najczęściej stanowią objawy powikłań.

Skutki uboczne w przypadku echa serca

Najczęściej echo serca odbywa się sprawnie i nie pozostawia po sobie żadnego śladu, ale w przypadku niektórych metod mogą występować pozabiegowe efekty uboczne. Efekty te są niegroźne, gdyż badanie dzieje się w warunkach kontrolowanych i jest całkowicie bezpieczne dla zdrowia pacjentów. Najczęściej na efekty uboczne po zabiegu cierpią osoby, które borykają się z alergią na żel ultrasonograficzny. Po zabiegu może pojawić się uczucie dyskomfortu lub tymczasowy ból w przełyku w przypadku badania przezprzełykowym. Jeżeli zastosowane zostały leki uspokajające to oczywiście może wystąpić uczucie otępienia lub senność. W przypadku badania wysiłkowego może pojawić się tymczasowy ból w piersi, nudności i zawroty głowy lub uczucie zmęczenia - wywołane jest to wysiłkiem fizycznym lub chwilowym stresem związanym z badaniem. Echokardiografia może powodować nieregularne bicie serca, a w skrajnych przypadkach zawał serca - jednak warunki badania są kontrolowane, więc istnieje minimalne ryzyko. Niektóre osoby reagują także silniej na środek kontrastowy w echo kontrastowym serca. W następstwie może pojawiać się reakcja alergiczna w postaci swędzenia.

 

Źródła:

Kasprzak D. J., i in. Echokardiografia w praktyce klinicznej – Standardy Sekcji Echokardiografii Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego 2007. Kardiol Polska. 2007, 1142-1162.

Machaj I., i in.. Nieinwazyjne badania obrazujące w kardiologii. Medycyna Ogólna Nauk o Zdrowiu. 21(4). 2015, 362-368.

Piórkowski A., Kempny A. CT2TEE - a novel, internet-based simulator of transoesophageal echocardiography in congenital heart disease. Kardiol Pol. 2010, 374-379.

Piórkowski A., Kempny A. The transesophageal echocardiography simulator based on computed tomography images. IEEE Transactions on Biomedical Engineering. Vol 60(2). 2013, 292-299.

Podstawy echokardiografii, Collegium Medicum. 2014, http://kardiologia.biziel.pl/4f3.pdf [dostęp online dnia 10. 06. 2020].

Przymuszała-Staszak D., Guzik P. Podstawowe wskazania i techniki echokardiograficzne. Anestezjologia i Ratownictwo. 5. 2011, 462-467.

Cena usługi: 250

First Lift Barb 4D to nowa odsłona znanych i stosowanych już nici PDO. Tym razem zostały one wyposażone w specjalnie opracowany systemem mikroskopijnych haczyków. Ich wyjątkowość polega również na tym, iż do tej pory haczyki umieszczone były tylko po jednej stronie nici, a teraz rozłożone są gęsto dookoła nici w dwóch kierunkach, tzw. czterech wymiarach, stąd nazwa nici. Ponadto zastosowana nić jest dużo grubsza od tradycyjnej nici PDO, co pozwala na jeszcze lepszy efekt liftingu. Oprócz natychmiastowego efektu uniesienia tkanek po około 14 dniach rozpoczyna się proces stymulacji fibroblastów do produkcji elastyny, dzięki czemu skóra zyskuje nowe „rusztowanie” a efektem tego jest wzrost napięcia i jędrności skóry. Dzięki synergistycznemu działaniu liftingu i stymulacji efekty zabiegu są spektakularne i długotrwałe. Nawet po rozpuszczeniu się nici (po około 24 miesiącach) skóra poddana zabiegowi nie wraca do poprzedniego stanu, proces starzenia zachodzi w zwolnionym tempie. W razie potrzeby procedurę zabiegu można powtórzyć.

Przebieg zabiegu

Po dokładnym zdezynfekowaniu skóry za pomocą cienkiej igło-kaniuli lub kaniuli z trokarem nici wprowadzane są w obręb skóry. Bezpośrednio po zabiegu za pośrednictwem obecnych na nici haczyków dochodzi do uniesienia tkanek poddanych zabiegowi, zapewniając tym samym efekt silnego liftingu. 

Po zabiegu skóra może być obrzęknięta, mogą również pojawić się nierówności  (pomarszczenia nadmiaru skóry), które powinny ustąpić maksymalnie do 2 tygodni. Ponadto na przebiegu wprowadzonej nici mogą pojawić się lekka opuchlizna, zasinienia lub krwiaki utrzymujące się 7-14 dni. Ponadto przez około 2 tygodnie pacjenci mogą odczuwać dyskomfort mimiczny. 

Efekt w postaci uniesienia tkanek widoczny jest bezpośrednio po zabiegu. Ponadto wraz z upływem czasu nić ulega naturalnemu rozpuszczeniu w organizmie, równocześnie stymulując syntezę kolagenu co sprawia, iż skóra staję się bardziej jędrna. Efekt zabiegu w zależności od indywidualnych predyspozycji pacjenta utrzymuje się około 2 lat i w razie potrzeby można go powtórzyć.

Postępowanie po zabiegu

Celem prawidłowej implantacji nici i uzyskania optymalnego efektu zabiegu bardzo istotne jest przestrzeganie zaleceń pozabiegowych:

  • spanie na wznak przez 3-4 dni
  • mycie i dotykanie twarzy tylko czystymi rękami w sposób bardzo delikatny
  • spożywanie rozdrobnionych pokarmów przez 3-4 dni
  • ograniczenie mimiki twarzy (śmiania się) przez 7 -14 dni
  • ograniczenie szerokiego otwierania ust (wizyta u stomatologa) 7-14 dni
  • ograniczenie aktywności fizycznej przez 14 dni

Wskazania:

  • utrata owalu twarzy
  • tzw. „chomiki”
  • opadanie policzków

Przeciwskazania:

  • ciąża i okres karmienia piersią
  • choroby autoimmunologiczne
  • niewyrównana cukrzyca
  • tendencje do powstawania blizn przerosłych (keloidów, bliznowców)
  • aktywne infekcje wirusowe (np. opryszczka)  i bakteryjne w obrębie okolicy poddawanej zabiegowi
  • aktywna choroba nowotworowa
  • gorączka

Czas trwania zabiegu: 30 – 60 minut

Cena usługi: 350 - 550

Elektrokardiografia (EKG) stanowi nieinwazyjne oraz bezbolesne badanie, które ma na celu ocenę pracy serca i wykazanie ewentualnych zaburzeń w funkcjonowaniu narządu. Zasada zbierania sygnału EKG opiera się na zapisie różnicy potencjałów (napięć) między elektrodami umieszczanymi na klatce piersiowej oraz na kończynach pacjenta. Wyniki rozbieżności napięcia zostają zapisane w formie elektronicznej lub na taśmie papieru do EKG w formie elektrokardiogramu. Wyniki badania są następnie analizowane i interpretowane przez lekarza specjalistę. Elektrokardiografia jest zalecana profilaktycznie każdej osobie po czterdziestym roku życia jako kontrolne badanie okresowe ze względu na możliwość wykrywania chorób w obrębie układu krążenia, które mogą przebiegać bezobjawowo.

 

Umów wizytę teraz - do kardiologa przyjmującego w naszym szpitalu

dr n. med. Beata Róg - spec. kardiolog, chorób wewnętrznych


dr n. med. Beata Róg - spec. kardiolog, chorób wewnętrznych

 

Wskazania do wykonania elektrokardiografii

Badanie EKG lekarz może zlecić w wielu różnych przypadkach, zarówno w przypadku przebytych lub przewlekłych chorób, jak i przy występowaniu niepokojących objawów.
W pierwszej kolejności badanie EKG zaleca się osobom, u których zdiagnozowano choroby układu sercowo-naczyniowego, jak m.in. miażdżyca, arytmia, zaburzenia przewodnictwa serca, zapalenie mięśnia sercowego lub osierdzia, choroba niedokrwienna serca czy nabyte/wrodzone wady serca. W przypadku pomiaru EKG u pacjenta ze zdiagnozowaną chorobą układu sercowo-naczyniowego, ma on charakter kontrolny w celu oceny postępowania schorzenia, zmian w związku z przypadłością, a także skuteczności procesu leczenia. Elektrokardiografia pozwala także na przedwczesne wykrycie zawału serca na podstawie niepokojących przesłanek w postaci m.in. uczucia pieczenia lub bólu w klatce piersiowej, duszności, silnego osłabienia, uczucia lęku czy bladości wraz z nadmierną potliwością. Badanie zaleca się również
w przypadku osób znajdujących się w grupie wzmożonego ryzyka, czyli tych, u których
w rodzinie występowały choroby serca lub powiązane schorzenia. EKG wykonuje się także
u osób z podejrzeniem występowania chorób układu sercowo-naczyniowego, wykonujących zawody cechujące się wzmożoną aktywnością fizyczną, przyjmujących leki na schorzenia układu krążenia oraz przed wykonaniem prób wysiłkowych.

Przeciwwskazania oraz przygotowanie do badania

Elektrokardiografia jest badaniem w pełni bezpiecznym, nieingerujących bezpośrednio
w żaden sposób w organizm pacjenta, więc może być przeprowadzane u każdej osoby bez zastrzeżeń. Nie wymaga przy tym szczególnego przygotowania, ale zaleca się w związku
z badaniem:

  • niespożywanie zimnych napoi oraz kawy przed wykonaniem badania;
  • unikania obfitych posiłków ze względu na ryzyko podniesienia ciśnienia w jamie brzusznej w efekcie przepełnionego żołądka;
  • niepalenie papierosów przynajmniej na godzinę przed rozpoczęciem testu;
  • na dobę przed wykonaniem badania niespożywanie alkoholu oraz zaprzestanie intensywnego wysiłku fizycznego;
  • odpoczynek i odprężenie na chwilę przed rozpoczęciem badania;
  • zgolenie gęstego owłosienia na klatce piersiowej przed przyjściem na badanie w celu uniknięcia zaburzeń w przewodnictwie fal lub problemów z umieszczeniem elektrod;
  • konieczne jest poinformowanie lekarza przeprowadzającego zabieg przed jego rozpoczęciem o przyjmowanych lekach, szczególnie wpływających na pracę serca (np. zaburzających rytm bicia serca);
  • nieprowadzenie rozmów w trakcie badania;
  • niezmienianie pozycji i nie poruszanie się w czasie trwania pomiaru;

Zalecenia mają na celu wyeliminowanie czynników, mogących wpłynąć negatywnie oraz zaburzyć pomiary elektrokardiografii, przez co wyniki będą mniej dokładne. Z tego powodu należy unikać przed zabiegiem wszelkich czynników, które mogą podnosić ciśnienie krwi lub w jakikolwiek sposób zaburzać pracę serca.

Jak przebiega badanie EKG?

Elektrokardiografia jest badaniem krótkim, trwającym zaledwie kilka minut wraz
z podłączeniem elektrod do ciała pacjenta. Badany musi rozebrać się od pasa w górę w celu odsłonięcia klatki piersiowej oraz wyeksponować nadgarstki i kostki. Wszelkie elementy metalowe (np. biżuteria, zegarek, okulary, itp.) muszą zostać zdjęte przed badaniem. Następnie pacjent przyjmuje pozycję leżącą na plecach z rękami wyciągniętymi wzdłuż sylwetki. Elektrody umieszczane są w liczbie sześciu na klatce piersiowej, mają formę przyssawek.
Z kolei cztery elektrody w postaci metalowych klipsów przypina się do nadgarstków i kostek. Miejsca przypięcia czujników przeciera się roztworem alkoholowym przed zamontowaniem poszczególnych końcówek. Ma to poprawić przewodnictwo elektryczne. Ważne jest odpowiednie umiejscowienie elektrod, z których każda ma przypisany odpowiedni punkt na ciele. Czerwony klips łączy się z prawym nadgarstkiem, żółty z lewym, czarny (uziemienie)
z prawą kostką i zielony z lewą. Prąd o niskim natężeniu zostaje puszczony przez elektrody, przepływa przez ciało pacjenta i wraca jako zapis na wykresie. Wyniki EKG są zapisywane i poddawane analizie i interpretacji. Kardiolog następnie ustala dalszą ścieżkę postępowania
w zależności od wyników końcowych.

Jak wygląda wynik elektrokardiogramu i jego interpretacja?

Wynik badania EKG zapisywany jest na papierze milimetrowym, dzięki czemu możliwe jest policzenie częstotliwości rytmu serca oraz czasu trwania poszczególnych cykli. Obecnie dostępne są także elektroniczne formy zapisu elektrokadiogramu i jego analiza w specjalistycznych programach medycznych. Krzywa EKG jest zbudowana z wielu powtarzających się części. Jedna poszczególna cząstka jest równowarta jednemu cyklowi bicia serca od momentu wpompowania krwi do przedsionków, poprzez skurcz ich oraz komór serca, aż do chwili wypompowania krwi z narządu. Interpretacja elektrokardiogramu jest trudna i wymaga dużego doświadczenia, by wynik został prawidłowo odczytany.

Wykres EKG składa się z wielu elementów w obrębie cyklu bicia serca, jak:

  • Linia izoelektryczna

Stanowi podstawę odniesienia dla zmian wykresu w postaci odchyleń. Jest to pozioma linia, która wyświetla się w momencie braku jakiejkolwiek aktywności. Wyznaczana jest najczęściej dla odcinka znaczników PQ.

  • Załamki - wychylenia od linii izoelektrycznej (dodatni przy wychyleniach w górę; ujemny przy wychyleniach w dół):
  • załamek P – stanowi wyraz depolaryzacji mięśnia przedsionków (dodatni we wszystkich 11 odprowadzeniach, poza aVR (ujemny));
  • zespół QRS – odpowiada depolaryzacji mięśnia komór (w tym czasie następuje również repolaryzacja przedsionków, którą przysłania zespół QRS);
  • załamek U (nie dla każdego wykresu) – odpowiada późnej repolaryzacji mięśni brodawkowatych;
  • załamek T – odpowiada repolaryzacji komór;
  • Odcinki - czas trwania linii izoelektrycznej pomiędzy poszczególnymi załamkami:
  • odcinek PQ – wyraża czas przewodzenia depolaryzacji przez węzeł przedsionkowo-komorowy (AV);
  • odcinek ST – określa okres początkowej repolaryzacji mięśnia komór;
  • Odstępy:
  • odstęp PQ – wyraża czas przewodzenia depolaryzacji przez cały układ bodźco-przewodzący serca, czyli od węzła zatokowo-przedsionkowego do włókien Purkinjego oraz wynikającą z tego depolaryzację przedsionków;
  • odstęp ST – wyraża czas wolnej oraz szybkiej repolaryzacji mięśnia komór (druga i trzecia faza repolaryzacji);
  • odstęp QT – wyraża czas potencjału czynnościowego mięśnia komór (depolaryzacja wraz repolaryzacją);

Badanie EKG można wykonać w każdym wieku i jest ono podstawową metodą diagnostyczną stosowaną do oceny pracy serca.

Źródła:

  • A (not so) brief history of electrocardiography, www.ecglibrary.com [dostęp online dnia 2020-06-07].
  • Baranowski R., Wojciechowski D. (red.). Atlas EKG. Gdańsk 2012. VIA MEDICA.
  • ECG library, www.ecglibrary.com [dostęp online dnia 2020-02-07].
  • ECGSIM, www.ecgsim.org [dostęp online dnia 2020-02-07]. Program symulacyjny demonstrujący zależność pomiędzy elektryczną aktywnością serca a wykresem EKG.
  • EKG Academy. Learn, Practice, Reference, Clinical Skills Education, 2016 [dostęp 2020-06-07].
  • Hampton R. J., Ścibiorski C. EKG w praktyce. Warszawa 1999. Wydawnictwa Lekarskie PZWL.
  • Houghton R. A., Gray D. EKG – jasno i zrozumiale. Bielsko-Biała 1998. α-medica press, s. 17-27, 102-112.
  • Konturek S. Fizjologia człowieka. Układ krążenia. Kraków 2001. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, s. 51-54.
  • Ocena morfologiczna elektrokardiogramu. [W:] Barbara Dąbrowska, Andrzej Dąbrowski: Podręcznik elektrokardiografii. Warszawa 2005. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, s. 54-55.
  • Sekcja Elektrokardiologii Nieinwazyjnej i Telemedycy PTK, senit.pl [dostęp online dnia 2020-06-07].
  • Składowe prawidłowego elektrokardiogramu. [W:] Tomasz Tomasik, Adam Windak, Anna Skalska, Jolanta Kulczycka-Życzkowska: Elektrokardiografia dla lekarza praktyka. Kraków 1996. Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne "Vesalius", s. 21-35.
  • Szczeklik A. (red.). Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I. Kraków 2005. Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, s. 89-92.

Nici Darwin - nowy wymiar stymulacji skóry

image4

Nici DARVIN należą do rodziny znanych produktów Happy Lift zbudowanych z polikaprolaktonu. Materiał ten ma doskonałe właściwości stymulujące fibroblasty (cząsteczki polikaprolaktonu pobudzają fibroblasty bezpośrednio, co powoduje ich wzmożoną aktywność). Nici DARVIN zostały stworzone do zabiegów regeneracyjnych w przypadku wiotkości skóry m.in.: policzków, podbródka, czoła, szyi oraz dekoltu. Efektem zabiegu jest wzmocnienie skóry, eliminacja wiotkości oraz subtelny lifting.

Co różni nici DARVIN od nici PDO?

Najważniejszą różnicą jest unikatowa trójwymiarowa struktura nici składająca się z wiązki włókien mających różny stopień polimeryzacji („grubości”). Każde włókno charakteryzuje się inną trwałością (mają różny czas potrzebny do ich rozkładu w skórze). Filamenty nisko usieciowane szybko rozkładają się w skórze powodując natychmiastowe powstawanie kwasu hialuronowego i wzrost nawilżenia skóry. Cząsteczki o dłuższym czasie rozpadu stymulują tkankę mechanicznie do produkcji nowych włókien kolagenu, dzięki czemu skóra staje się mocniejsza i bardziej jędrna.

To właśnie ta specjalna właściwość nici DARVIN zapewnia długotrwałą stymulację skóry trwającą ok. 4-5 miesięcy. Pomimo złożonej struktury przestrzennej nici charakteryzują się elastycznością i dużą siłą naciągu (jedna nić potrafi „udźwignąć ciężar  o masie 1,5 kg), a po zabiegu nie są wyczuwalne przez skórę.

NICI DARVIN to:
– bezpieczeństwo
– skuteczność
– długotrwały efekt

Nici Darvin – wskazania do zabiegu:

  • pionowe i poziome zmarszczki na czole (celem ich wypełnienia i poprawy struktury skóry)
  • obniżone zewnętrzne krawędzie brwi z uczuciem opadania powiek
  • wiotkość policzków
  • głęboki fałd nosowo-wargowy
  • rowek policzkowo-jarzmowy
  • fałd podbródkowy
  • fałd marionetkowy
  • opadające policzki i obszar pod dolną szczęką (tzw. chomiki)
  • nadmiar skóry w okolicy podbródka
  • fałdy i zmarszczki skóry na szyi i dekolcie
  • ujędrnianie i kształtowanie piersi
  • zwiotczenie tkanek i rozstępy na pośladkach, brzuchu, ramionach i nogach

Nici Darvin – przeciwwskazania

  • aktywne zmiany skórne o charakterze zapalnym w miejscu iniekcji                                      
  • miesiączka (zabieg w tym okresie jest bardziej bolesny)          
  • choroby nowotworowe                      
  • skłonność do bliznowców
  • okres ciąży i laktacji
  • choroby autoimmunologiczne
  • niewyrównane choroby ogólnoustrojowe (np. cukrzyca, nadciśnienie)
  • alergia na Polikaprolakton

Czas trwania zabiegu: 30 minut

Cena usługi: 500 - 1500

Kontakt

ul. Dworska 1B, 30-314 Kraków
[email protected]


Szpital Dworska - Kraków

Godziny otwarcia

Poniedziałek:
7:30 - 20:30
Wtorek:
7:30 - 20:30
Sroda:
7:30 - 20:30
Czwartek:
7:30 - 20:30
Piątek:
7:30 - 20:30
Sobota:
7:30 - 14:00
Niedziela:
nieczynne
lokalizacja parkingu

Parking koło Szpitala Dworska - wjazd od ulicy Bułhaka