Mięsień brzuchaty, mięsień płaszczkowaty oraz mięsień podeszwowy tworzą mięsień trójgłowy łydki, który przechodzi w ścięgno Achillesa przyczepiające się do guza piętowego. Funkcją ścięgna Achillesa jest przenoszenie siły odbicia z mięśni łydki na stopę podczas chodu i biegu. Patologie ścięgna Achillesa najczęściej stanowią wynik nadmiernego przeciążania ścięgna lub podejmowania intensywnych treningów po długiej przerwie bez odpowiedniego przygotowania. Dochodzi wtedy do niekorzystnych zmian w strukturze ścięgna lub stanu zapalnego jego pochewki. Brak podjęcia odpowiedniego leczenia schorzeń ścięgna Achillesa może skutkować jego zerwaniem. Całkowite przerwanie ciągłości ścięgna leczone jest poprzez zszycie metodą małoinwazyjną lub na otwarto.

Mięśnie strzałkowe leżą po bocznej stronie podudzia, ich ścięgna biegną za kostką boczną i przyczepiają się do podstawy piątej kości śródstopia (mięsień strzałkowy krótki) lub do podstawy pierwszej kości śródstopia i kości klinowatej przyśrodkowej (mięsień strzałkowy długi). Mięśnie te są odpowiedzialne za ruch nawracania polegający na uniesieniu brzegu bocznego stopy. Funkcją mięśni strzałkowych w trakcie chodu jest dynamiczna stabilizacja stawu skokowego od strony bocznej. Ponadto, aktywność mięśnia strzałkowego długiego wywołuje docisk głowy pierwszej kości śródstopia do podłoża, stwarzając warunki dla poprawnego przetaczania stopy i odbicia z palucha. Na zaburzenie funkcji mięśni strzałkowych najbardziej narażone są osoby uprawiające sporty wymagające nagłej zmiany kierunku biegu oraz osoby z zaburzeniem osi tyłostopia i/lub z niestabilnością stawu skokowego. Do najczęściej spotykanych problemów należą: zwyrodnienie ścięgna (tendinoza), zapalenie ościęgna, rozwarstwienie lub całkowite zerwanie, a także zwichnięcie ścięgien mięśni strzałkowych.

Dodatkowe kości w stopie stanowią skutek powstawania dodatkowych jąder kostnienia w okresie rozwojowym. Mogą występować tylko w jednej lub w obu stopach. W większości przypadków kostki dodatkowe są przypadkowo rozpoznawane na zdjęciach rentgenowskich, a ich obecność pozostaje bezobjawowa. U niektórych osób dodatkowe kostki w stopie mogą jednak wywoływać dolegliwości bólowe związane z ich złamaniem i/lub podrażnieniem okolicznych tkanek miękkich. Najczęściej spotykanymi kostkami dodatkowymi stopy są: kość trójkątna (os trigonum), dodatkowa kość łódkowata, dodatkowa kość strzałkowa, kość Wesaliusza (os vesalianum) oraz dodatkowa kość podstrzałkowa. Niektóre kostki przebiegają w obrębie ścięgien mięśni i pełnią funkcje trzeszczek. W stanach pourazowych bardzo istotne jest rozróżnienie naturalnie występującej trzeszczki od zerwania ścięgna przebiegającego z oderwaniem fragmentu kostnego (złamania awulsyjnego). Pozostałe kostki dodatkowe leżące poza ścięgnami także mogą utrudniać właściwe rozpoznanie złamania ze względu na bliskie położenie względem kości, której fragment z reguły ulega przemieszczeniu. Dobry radiolog jest w stanie zróżnicować oba stany i postawić diagnozę wpływającą na wybór właściwego leczenia.

Zespół de Quervaina zwany również „bolesnym kciukiem matki” objawia się powierzchownym bólem nadgarstka u nasady kciuka. Przyczyną dolegliwości jest podrażnienie pochewek ścięgnistych otaczających ścięgna mięśni kciuka. Do powstawania mikrouszkodzeń dochodzi w wyniku zaburzonego ślizgu ścięgien podczas powtarzanych ruchów chwytania lub ruchów manipulacyjnych angażujących kciuk. Popularne określenie „kciuk matki” wiąże się z częstym występowaniem schorzenia u matek, które wielokrotnie w ciągu dnia chwytają i podnoszą niemowlę. Obecnie zespół de Quervaina może rozwijać się także u osób piszących duże ilości sms za pomocą kciuka.

Terminem „łokieć tenisisty” określa się dolegliwość, która objawia się bólem w okolicy nadkłykcia bocznego kości ramiennej, nasilającym się podczas prostowania palców i nadgarstka. Dolegliwościom bólowym często towarzyszą zaburzenia siły i obniżenie funkcji kończyny górnej. Pacjenci cierpiący na łokieć tenisisty skarżą się również na objawy słabości w nadgarstku. Kiedyś określeniem „łokieć tenisisty” nazywano zapalenie nadkłykcia bocznego. Dzisiejszy stan wiedzy pozwala na stwierdzenie, że objawy łokcia tenisisty nie są wynikiem stanu zapalnego a patologii mięśni prostownika nadgarstka.

Kręgozmyk (spondylolisteza) polega na nieprawidłowym przesunięciu się kręgów względem siebie – wyżej położony kręg ulega ześlizgowi do przodu lub do tyłu względem kręgu położonego niżej. Kręgozmyk wiąże się z wystąpieniem niestabilności kręgosłupa – im większy ześlizg kręgu tym większy stopień niestabilności. Kręgozmyk najczęściej występuje w obrębie odcinka lędźwiowego i lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa, zwykle na poziomie L5/S1. Kręgozmyki niewielkiego stopnia nie zawsze dają dolegliwości bólowe. Większe zsunięcie się kręgu może skutkować bólem, pogorszeniem sprawności oraz wystąpieniem objawów neurologicznych.