Staw ramienno-łopatkowy nazywany w skrócie stawem ramiennym dzięki specyficznej budowie anatomicznej jest stawem o największym zakresie ruchu w naszym organizmie, a przez to obarczony jest największym ryzykiem niestabilności. Niestabilność często potocznie nazywana jest „zwichnięciem barku” , „wypadnięciem barku”. Trzeba jednak pamiętać, że nie każda forma niestabilności objawia się pełnym zwichnięciem. 

Uszkodzenie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego to stosunkowo najczęstszy uraz w obrębie stożka rotatorów. Mięsień nadgrzebieniowy odpowiedzialny jest za odwodzenie oraz rotację zewnętrzną stawu ramiennego. Mięsień ten uczestniczy ponadto w centralizacji głowy kości ramiennej w panewce łopatki. Uszkodzenie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego objawia się bólem pod wyrostkiem barkowym łopatki na przedniej stronie szczytu barku. 

Zespół trzaskającej łopatki (Snapping Scapula Syndrome, SSS) obejmuje patologie struktur kostnych i miękkich okolicy łopatki, które objawiają się bólem, słyszalnymi trzaskami lub uczuciem przeskakiwania łopatki. Objawy występują podczas wykonywania ruchów barkiem oraz unoszenia ramienia ponad głowę. Istotą schorzenia są zmiany strukturalne samej łopatki oraz mięśni leżących między łopatką a tylną ścianą klatki piersiowej w tzw. przestrzeni łopatkowo-żebrowej. Do patologii związanych z zespołem trzaskającej łopatki zalicza się również zapalenie okolicznych kaletek, których rolą jest ułatwienie ślizgu łopatki po tylnej ścianie klatki piersiowej.

Przyczyną schorzenia jest zaburzenie biomechaniki ruchu łopatki oraz przeciążenie tkanek wskutek częstego wykonywania czynności ponad głową. Diagnostyka polega głównie na badaniu czynnościowym kompleksu ramienno-barkowo-łopatkowego oraz analizie badań obrazowych. Leczenie lżejszych postaci trzaskającej łopatki obejmuje rehabilitację, której głównym zadaniem jest poprawa biomechaniki ruchu łopatki. Zmiany strukturalne powodujące konflikt tkanek oraz brak poprawy pomimo prób leczenia zachowawczego stanowi wskazanie do leczenia operacyjnego. Zabieg może być przeprowadzony klasyczną metodą na otwarto jak i mniej inwazyjną metodą artroskopową.

Termin „opadająca stopa” odnosi się do stanu, w którym nie jest możliwe pełne czynne zgięcie grzbietowe stopy z powodu niedowładu lub porażenia mięśni grupy przedniej podudzia. Widoczne opadanie stopy podczas chodzenia prowadzi do kompensacji ruchowych, które wpływają negatywnie na wzorzec chodu i jakość życia. Przyczynę stopy opadającej stanowi uszkodzenie obwodowych włókien nerwowych zaopatrujących grupę mięśni zginających grzbietowo stopę. Najczęściej dochodzi do urazu nerwu strzałkowego lub ucisku korzenia rdzeniowego w przebiegu rwy kulszowej. Opadająca stopa może stanowić również powikłanie patologii zlokalizowanych w centralnym układzie nerwowym. Leczenie uzależnione jest od poziomu i stopnia uszkodzenia włókien nerwowych. W przypadku braku nadziei na powrót funkcji nerwu rozważa się wykonanie zabiegu operacyjnego polegającego na transferze określonych ścięgien mięśni.

Najczęstszą przyczyną bólu pięty jest zapalenie rozcięgna podeszwowego. Rozcięgno podeszwowe, zwane również rozcięgnem piętowym, zbudowane jest z tkanki łącznej włóknistej i jego głównym zadaniem jest bierna stabilizacja łuku podłużnego stopy. Rozcięgno przyczepia się na dolnej części guza kości piętowej, biegnie stroną podeszwową trzema pasmami (przyśrodkowym, centralnym i bocznym) i kończy się na paliczkach bliższych wszystkich palców stopy. Podczas każdego kroku łuk podłużny obniża się, a rozcięgno podeszwowe ulega napięciu, uczestnicząc w amortyzacji obciążeń. Rozcięgno jako część taśmy powięziowej jest odpowiedzialne także za przeniesienie siły ze ścięgna Achillesa na przodostopie w momencie uniesienia pięty i wybicia z palucha.

Zapalenie rozcięgna podeszwowego wywołuje dolegliwości bólowe podeszwowej strony pięty utrudniające swobodny chód. Obecnie uważa się, że widoczne na zdjęciach rentgenowskich ostrogi piętowe nie stanowią pierwotnej przyczyny bólu pięty i ich obecność jest niezależna od zapalenia rozcięgna. Leczenie zapalenia rozcięgna podeszwowego polega głównie na odpoczynku, odpowiednio ukierunkowanej rehabilitacji oraz noszeniu wkładek ortopedycznych odciążających rozcięgno. Zabieg operacyjny jest ostatecznością i wykonuje się go w przypadku braku powodzenia leczenia zachowawczego.

Skręcenia należą do najczęstszych urazów stawu skokowego. Uszkodzeniu ulega aparat torebkowo-więzadłowy stawu, a w większości przypadków dochodzi również do towarzyszących uszkodzeń w obrębie chrząstki stawowej, ścięgien mięśni czy do złamań kostek. Najczęściej uszkodzenia te są na tyle nieduże, że podlegają samoistnemu wygojeniu.

Skręcenia stawu skokowego często zdarzają się u sportowców uprawiających dyscypliny takie jak: koszykówka, siatkówka, piłka nożna czy gimnastyka. Uraz kostki może także wystąpić podczas zwykłego spaceru w wyniku złego postawienia stopy na nierównym podłożu. W przypadku nawet niegroźnie wyglądającego skręcenia stawu skokowego warto zadbać o właściwą diagnostykę oraz leczenie, ponieważ nierozpoznanie niektórych uszkodzeń jak i brak odpowiedniego postępowania może skutkować powikłaniami w przyszłości - głównie w postaci rozwoju niestabilności stawu skokowego i tzw. nawykowego skręcania stawu skokowego, a ostatecznie może doprowadzić do przyspieszonych zmian zwyrodnieniowych lub martwicy kostno-chrzęstnej stawu skokowego.